امروز در ایسنا مطلبی خواندم که مرا شوکه کرد و در دلم صد هزار بار به جان مسئولان این امر دعا کردم که دم همه اونها گرم
آخرین بنای قاجاری هم در تهران با خاک یکسان شد . و حالا دیگر می توانیم بنازیم به همه عرب های سوسمارخور و داشته های آنها

کوروش دیگر کیست ؟ قاجار دیگه چه دوره ایی بوده ... ایول افغانستان و برادران لبنان و فلسطین
جوان بیکار داریم که داره معتاد می شه به درک بشه ...
برادران دینیمون توی ایندوره مهم هستند که نباید گشنه بمانند

این روز ها باید اینطوری نوشت تا یه چسب روی لبات نزنن و به جرم هایی که اصلا محتواش رو نمی دونی بهت پیوند نزنن.

آره آقا جون دم همه گرم

3 هزار میلیارد رفت مهم نیست آقا ... اینم بزنید به حساب دست عوامل خارجی ... اسرائیل خوبه... بجسبونیدش بهش
آخ امام علی کجایی که نوی یه داستانی که توی کتاب دینیمون بود یادم میاد که زره ت رو فروخته بودی  به یه مرد مسیحی ، می تونستی بزنی زیرش اما خدا رو دیدی  بخاطرش حق رو گفتی نه بخاطر عابروی خودت.

آخ خدا دلم خونه .... بخدا که اینجا زندان زندان

بیخیال بابا تا باز این وبلاگ رو فیلتر نکردن متن اون خبر رو اینجا قرار می دم که لابلای خبر ها گم نشه و حد اقل برای یه هفته ایی بالا بمونه:

«نهم مهرماه، آخرین بقایای سرای قاجاری دلگشا در بافت تاریخی بازار تهران با خاک یکسان شد و تلاش تاریخ‌دوستان، علاقه‌مندان و مسؤولان در این زمینه راه به جایی نبرد.»

1390/07/19
10-11-2011
10:26:31
9007-09584: کد خبر
   
خبرگزاری دانشجویان ایران - تهران
سرویس: میراث فرهنگی

این مطلب بخشی از نوشتاری با عنوان «تخریب مواریث تاریخی ـ فرهنگی پایتخت به چه قیمتی؟» است که مهدی معمارزاده ـ کارشناس حوزه‌ی میراث فرهنگی ـ به‌دنبال خروج سرای قاجاری دلگشا از فهرست آثار ملی و تخریب کامل آن در هفته‌ی گذشته، در اختیار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) قرار داده است.
در این نوشتار آمده است: «مالک این سرای قاجاری از آذرماه سال گذشته پس از گرفتن حکم خروج این اثر از فهرست آثار ملی، تخریب این بنای تاریخی را آغاز کرد. با مخالفت اداره کل میراث فرهنگی استان تهران و صدور حکم موقت جلوگیری از تخریب، تمام بخش‌های آن به‌جز ساختمان و سردر ورودی طی چند مرحله از بین رفته بود. سرانجام آخرین رمق‌های باقی‌مانده‌ی این اثر 130 ساله، نهم مهرماه سال جاری نقش بر خاک شد.
بدنه‌ی شمالی سرای دلگشا با توجه به نقش آن در بازنمایی هویت تاریخی خیابان 15 خرداد، از جمله اجزای ارزشمندی بود که در این سرا تخریب شد. این بدنه در دوره‌ی پهلوی اول، پس از تعریض خیابان «جبه خانه» ـ از اولین خیابان‌های دوره‌ی قاجار ـ حدفاصل چهارراه گلوبندک تا ابتدای ناصرخسرو که در حین اجرای آن سردر نقاره‌خانه‌ی مقابل میدان ارگ نیز تخریب و میدان ارگ، به سمت خیابان 15 خرداد باز شد، مورد بازسازی قرار گرفت. در عملیات بازسازی بدنه‌ی این سرا، سعی شد تا نمایی هم‌شأن با سردر کاخ گلستان و بدنه‌های میدان ارگ اجرا شود و به این ترتیب، بدنه‌ی شمالی سرای دلگشا شکل گرفت.
با تخریب بخش‌های شرقی، غربی و جنوبی سرا از سوی مالک و حمایت شهرداری منطقه‌ی 12 از این تخریب، مدیران میراث فرهنگی اعلام کردند که با مرمت و حفظ بدنه‌ی شمالی باید طرحی مناسب با موازین بافت ثبتی بازار که به تأیید میراث فرهنگی استان تهران رسیده باشد، ارائه شود.
متأسفانه این اتفاق هیچ‌گاه به‌وقوع نپیوست و سرانجام این بنا پس از تخریب‌های سریالی در چند مرحله، در آخرین ضربت مالک در روز شنبه برابر با نهم مهرماه 1390 تخریب کامل شد.
در اهمیت این موضوع به این نکته بسنده می‌شود که از مجموع بناهای ارزشمند این بدنه تا سبزه‌میدان تنها بدنه‌ی سرای دلگشا در بازنمایی هویت تاریخی خیابان 15 خرداد ایفای نقش می‌کند. ضمن آن‌که تعریفی از گذشته‌ی میدان ارگ را نیز به همراه داشت.
آنچه در این میان جلب توجه می‌کند، آن است که به‌تازگی شهرداری اقدام به پوسته‌سازی بدنه‌ی جنوبی خیابان 15 خرداد حدفاصل چهارراه گلوبندک به سمت سرای دلگشا با اجرای طرحی ملهم از نمای این سرا کرده است. این پوسته‌سازی در حالی صورت می‌گیرد که در عمل، هیچ اقدامی در جلوگیری از تخریب آنچه به‌عنوان هویت تاریخی تهران وجود داشت، صورت نگرفته است.
به این ترتیب، با وجود مخالفت‌های مسؤولان، علاقه‌مندان و نمایندگان رسانه‌یی، یکی دیگر از بناهای تاریخی و نماهای منحصربه‌فرد خیابان 15 خرداد تخریب شد که اگر در حد حفظ پوسته نیز مورد توجه قرار می‌گرفت، می‌توانست نشان از اهمیت دادن عاملان به ارزش‌های تاریخی باشد.
متأسفانه برخی عاملان این تخریب همچون اقدام پیشین‌شان در تخریب اثر تاریخی «مدرسه جعفری» و تبدیل آن به پاساژ «رضا» ثابت کردند که به‌جز سرمایه‌اندوزی به چیز دیگری نمی‌اندیشند و همچنان قدرت سرمایه‌داری بر قدرت قوانین میراث فرهنگی برتری دارد.»